fbpx

Διευκόλυνση Αλλοδαπών

Σύμφωνα με το άρθρο 30 παρ. 1 του Ν.4251/2014, «1. Πλοίαρχοι ή κυβερνήτες πλοίου, πλωτού μέσου ή αεροπλάνου και οδηγοί κάθε είδους μεταφορικού μέσου που μεταφέρουν από το εξωτερικό στην Ελλάδα πολίτες τρίτων χωρών, που δεν έχουν δικαίωμα εισόδου στο ελληνικό έδαφος ή στους οποίους έχει απαγορευθεί η είσοδος για οποιαδήποτε αιτία, καθώς και αυτοί που τους παραλαμβάνουν από τα σημεία εισόδου, τα εξωτερικά ή εσωτερικά σύνορα, για να τους προωθήσουν στο εσωτερικό της χώρας ή στο έδαφος κράτους – μέλους της Ε.Ε. ή τρίτης χώρας ή διευκολύνουν τη μεταφορά τους ή εξασφαλίζουν σε αυτούς κατάλυμα για απόκρυψη τιμωρούνται:
α. με κάθειρξη μέχρι δέκα (10) ετών και χρηματική ποινή τριάντα χιλιάδων (30.000) έως εξήντα χιλιάδων (60.000) ευρώ για κάθε μεταφερόμενο πρόσωπο,
β. με κάθειρξη τουλάχιστον δέκα (10) ετών και χρηματική ποινή εξήντα χιλιάδων (60.000) έως εκατό χιλιάδων (100.000) ευρώ για κάθε μεταφερόμενο πρόσωπο, αν ο υπαίτιος ενεργεί εκ κερδοσκοπίας, κατ’ επάγγελμα ή κατά συνήθεια ή είναι υπότροπος ή έχει την ιδιότητα του δημοσίου υπαλλήλου ή τουριστικού ή ναυτιλιακού ή ταξιδιωτικού πράκτορα ή αν δύο ή περισσότεροι ενεργούν από κοινού,
γ. με κάθειρξη τουλάχιστον δεκαπέντε (15) ετών και χρηματική ποινή τουλάχιστον διακοσίων χιλιάδων (200.000) ευρώ για κάθε μεταφερόμενο πρόσωπο, αν από την πράξη μπορεί να προκύψει κίνδυνος για άνθρωπο,
δ. με ισόβια κάθειρξη και χρηματική ποινή τουλάχιστον επτακοσίων χιλιάδων (700.000) ευρώ για κάθε μεταφερόμενο πρόσωπο, αν στην περίπτωση γ’ επήλθε θάνατος.»

Σχετικά με το έννομο αγαθό που ήθελε να προστατεύσει ο νομοθέτης εν γένει με τη θέσπιση του Ν.4251/2014, ήτοι του Κώδικα Μετανάστευσης, δημιουργήθηκε ιδιαίτερος προβληματισμός, ο οποίος κινήθηκε γύρω από τα έννομα αγαθά, της δημόσιας τάξης, της δημόσιας υγείας, της εθνικής οικονομίας και της πολιτειακής εξουσίας. Το επιχείρημα για την προστασία της δημόσιας τάξης βρίσκει έρεισμα στον προϊσχύσαντα Ν.3386/2005 και συγκεκριμένα στο άρθρο 8 παρ. 5 περ. β, όπου αποτυπωνόταν η θέση ότι η νόμιμη παραμονή αλλοδαπού στη ημεδαπή θα τελεί υπό την προϋπόθεση πλήρωσης των όρων για τη διαφύλαξη της δημόσιας τάξης και ασφάλειας. Έτσι διαφαίνεται ότι ο νομοθέτης ήθελε να προστατεύσει τη διακινδύνευση αυτών, ως εννόμων αγαθών.

Η δεύτερη άποψη που σχηματίσθηκε, σχετίζεται με την προάσπιση της εθνικής οικονομίας, που αναδύθηκε με τη θέση σε ισχύ του Ν.2910/2001. Ο στόχος ήταν να δοθεί προτεραιότητα στην εύρυθμη λειτουργία της ελληνικής κοινωνίας και της εθνικής οικονομίας, όπου θα επιτυγχάνεται μέσω της εξισορρόπησης των εργασιακών -κατά κανόνα- ανισοτήτων που συνιστούσε αποτέλεσμα της μαζικής ένταξης των μεταναστών στο εγχώριο εργατικό δυναμικό. Προς την επίτευξη τούτου δε, τέθηκαν προϋποθέσεις για την έκδοση θεώρησης εισόδου και άδειας διαμονής.

ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ ΤΕΛΕΣΗΣ ΤΟΥ ΑΔΙΚΗΜΑΤΟΣ ΔΙΕΥΚΟΛΥΝΣΗΣ ΑΛΛΟΔΑΠΩΝ

Ο νομοθέτης κάνοντας χρήση των λέξεων «πλοίαρχος» ή «οδηγός» δεν αναφέρεται σε συγκεκριμένο πρόσωπο με συγκεκριμένο χαρακτηριστικό γνώρισμα, αλλά σε οποιονδήποτε μεταφέρει αλλοδαπό  κάνοντας χρήση συγκεκριμένου μεταφορικού μέσου. Ακόμη, δηλαδή, κι αν ο δράστης δεν είναι «επαγγελματίας» πλοίαρχος ή οδηγός, κάτοχος δηλαδή διπλώματος ή άδειας οδήγησης του μεταφορικού μέσου που θα χρησιμοποιήσει, το γεγονός ότι θα γίνει «χειριστής» του οχήματος τη στιγμή που τελεί το αδίκημα είναι αρκετό για να καταδείξει την ενοχή του για την τέλεση του εγκλήματος του αρθρ. 30 παρ. 1 Ν. 4251/2014. Στην πράξη, είναι συχνότατο το φαινόμενο, κατά το οποίο οι λεγόμενοι «διακινητές» μεταναστών, με σκοπό να μην γίνουν επ’ αυτοφόρω αντιληπτοί να τελούν το αδίκημα της παράνομης διακίνησης αλλοδαπών, προβαίνουν σε εξαναγκασμό ενός εκ των επιβαινόντων να χειριστεί και να οδηγήσει το όχημα με το οποίο γίνεται η διακίνηση.

Γίνεται, λοιπόν, σαφές ότι δεν έχουμε να κάνουμε με γνήσιο ιδιαίτερο έγκλημα αλλά με κοινό. Επιπλέον, πρέπει να σημειωθεί ότι, για την κατάφαση του αδικήματος δεν παίζει ρόλο η υπηκοότητα του δράστη. Ως εκ τούτου, ο δράστης μπορεί να είναι και Έλληνας και αλλοδαπός, προερχόμενος από κράτος μέλος της ΕΕ αλλά και από τρίτο κράτος. Μπορεί ακόμη να είναι και πρόσφυγας ή κάποιος άλλος από τα πρόσωπα που αναφέρονται στο αρθρ. 2 του ίδιου νόμου, χωρίς να επηρεάζεται η εφαρμογή της διάταξης στα πρόσωπα αυτά.

ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ – Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΩΝ ΜΕΤΑΦΕΡΟΜΕΝΩΝ ΠΡΟΣΩΠΩΝ

Κατ’ αρχάς, πρέπει να αναφερθεί ότι οι αλλοδαποί στην ελληνική νομοθεσία διαχρονικά διακρίνονται σε τρεις κατηγορίες: στους πολίτες-υπηκόους κρατών-μελών της ΕΕ, στους πολίτες-υπηκόους τρίτων χωρών και στους ανιθαγενείς. Όσον αφορά τους πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τελούν σε ιδιαίτερο καθεστώς, σύμφωνα με το οποίο απολαμβάνουν μιας ιδιαίτερης ιθαγένειας, αυτής της «ιθαγένειας της Ένωσης» η οποία κατοχυρώνεται με το άρθρο 20 ΣΛΕΕ. Έτσι, κάθε πρόσωπο που έχει την ιθαγένεια ενός εκ των συμβαλλομένων κρατών-μελών, αποκτά συγχρόνως και την υπηκοότητα του Ευρωπαίου Πολίτη, προστατευόμενοι έτσι από το πλέγμα της Ευρωπαϊκής νομοθεσίας. Υπό αυτό το πρίσμα, εξαιρούνται από την εφαρμογή των διατάξεων περί αλλοδαπών και, άρα, το αδίκημα του άρθρ. 30 παρ. 1 δεν μπορεί να τελεστεί σε βάρος τους.

Ο κώδικας Μετανάστευσης τυγχάνει εφαρμογής επί της κατηγορίας των υπηκόων-πολιτών τρίτων χωρών. Αυτό σημαίνει ότι αξιόποινη θα είναι η μεταφορά (παραλαβή για πρόωθηση, διευκόλυνση μεταφοράς κοκ) αλλοδαπών – προσώπων με υπηκόοτητα τρίτου κράτους και ανιθαγενών προσώπων.

ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ ΥΠΟΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΑΔΙΚΗΜΑΤΟΣ

Το αδίκημα του άρθρου 30 παρ. 1 Ν. 4251/2014 συνιστά υπαλλακτικώς μικτό άλλως γνήσιο πολύτροπο έγκλημα. Αυτό σημαίνει ότι ανήκει στην κατηγορία των αδικημάτων όπου στην αντικειμενική τους υπόσταση τυποποιούνται πλέον του ενός τρόποι τέλεσης, οι οποίοι μπορούν να εναλλάσσονται επί της ιδίας μονάδας εννόμου αγαθού, δίχως να ανακύπτει ζήτημα συρροής. Ειδικότερα τυποποιούνται τέσσερις τρόποι τέλεσης:

α) «Μεταφορά» Πρόκειται για μεταφορά από το εξωτερικό στην Ελλάδα, πολιτών τρίτων χωρών, η οποία διενεργείται με πλοίο, πλωτό μέσο ή αεροπλάνο και εν γένει κάθε μεταφορικό μέσο. Δεν συνίσταται το ως άνω αδίκημα όταν κάποιος «διαμετακομίζει από τόπο σε τόπο» τον ήδη λαθραίως εισελθόντα αλλοδαπό. Το αδίκημα συνίσταται επί της ουσίας στην υποβοήθηση, στη διευκόλυνση δηλαδή, ενός αλλοδαπού ή περισσοτέρων, να τελέσουν το αδίκημα της παράνομης εισόδου στο ελληνικό κράτος. Για τη θεμελίωση του αξιοποίνου αρκεί η διέλευση των απωτάτων ορίων (συνόρων) του ελληνικού εδάφους.

β) «Παραλαβή για προώθηση» Με το όρο «προώθηση» ο νομοθέτης εννοεί μια υποστηρικτική της μεταφοράς έννοια, μία «συνδρομή διόδου». Επιπλέον, ειδικά για τη μορφή τέλεσης της προώθησης απαιτείται ένας πρόσθετος σκοπός, ήτοι δόλος για την παραλαβή αλλά και για την συνδρομή ως προς την παράνομη είσοδο

γ) «Διευκόλυνση μεταφοράς» Διευκόλυνση μεταφοράς τελείται αντικειμενικά όταν ο δράστης παρέχει στο ίδιο τον αλλοδαπό που επιθυμεί να εισέλθει παράνομα το όχημα για να οδηγήσει ο ίδιος, ουσιαστικά δηλαδή «να αυτομεταφερθεί» τελώντας ο ίδιος το έγκλημα της παράνομης εισόδου.

δ) «Εξασφάλιση καταλύματος για απόκρυψη»

ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΗ ΥΠΟΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΑΔΙΚΗΜΑΤΟΣ

Για την τιμώρηση το δράστη του αδικήματος του άρθρου 30 παρ. 1 απαιτείται, σε υποκειμενικό επίπεδο, η συνδρομή δόλου στο πρόσωπό του. Ειδικότερα, πρόκειται για αδίκημα υπερχειλούς υποκειμενικής υπόστασης όταν, ο δράστης παραλαμβάνει τον (σε προγενέστερο στάδιο παρανόμως εισελθόντα στην ελληνική επικράτεια) αλλοδαπό προκειμένου να τον προωθήσει στο εσωτερικό της χώρας ή σε Τρίτη ή μη χώρα και δεύτερον όταν ο δράστης τελεί οποιοδήποτε από τα αδικήματα της παρ. 1 από κερδοσκοπία- όταν δηλαδή τελεί τη διακεκριμένη μορφή του αδικήματος.

Βιβλιογραφία: Διπλωματική Εργασία, Κας Μαρίας Γ. Σαϊτη «Η οριοθέτηση της ποινικής ευθύνης των μεταφορέων κατά το άρθρο 30 παρ. 1 Ν. 4251/2014 Κώδικας Μετανάστευσης»

Σχετικά Άρθρα

Καλέστε μας